คนเราทุกวันนี้ มัวแต่ดิ้นรนหาทรัพย์สินเงินทอง ลาภยศซื่อเสียงจนลืมความมีนํ้าใจให้กันและกัน การช่วยเหลือเผื่อแผ่กันพึ่งพากันหายไปหมดในสังคมทุกวันนี้ มีแต่ความเห็นแก่ตัวเห็นแก่พวกพ้องไม่สนถูกหรือว่าผิดขอให้ได้สิ่งที่ต้องการทําได้หมด ไม่ว่าจะโกหกหลอกลวง
หรือใส่หน้ากากเข้าหากันตีหน้าเศร้าเล่าเรื่องเท็จหมดสิ้นคุณค่าความเป็นคน จนลืมไปว่าที
เกิดมานี้ได้ซื่อว่าเป็นสัตว์ประเสริฐ มีสมองมีความคิดที่ดีกว่าสัตว์ต่างๆที่เกิดมาตํ่ากว่าเรามัว
แต่หลงอยู่ในมายาของโลกใบนี้ หลงกับกิเลส ตัณหา รัก โลภ โกรธ หลง ยึดมั่นถือมั่นในตัวตน
ตัวกูของกูลืมไปว่าจริงๆแล้วคนเราเกิดมาทําใม พระพุทธเจ้าท่านสอนให้มนุษย์เราอย่ายึดมั่นถือมั่นใน อนิจจํ ทุกขํ อนัตตา ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกมันไม่เที่ยงมันเป็นมายาเป็นบททดสอบ
ให้มนุษย์ได้ข้ามให้พ้นจาก วัฎฎสงสารไม่ให้หลงอยู่ในวังวน เกิด แก่ เจ็บ ตาย ให้หลุดพ้น
จากวัฎฎสงสาร(วิมุตติ-การหลุดพ้น) ทุกวันนี้เห็นคนเราแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันแล้วทําให้
นึกสงสารสัตว์ที่เกิดมาตํ่าต้อยกว่าคน เกิดมาก็ไม่มีภพภูมิจะอยู่ต้องมาอาศัยภพภูมิของคนอยู่
เพราะไม่มีภพภูมิของตัวเอง เกิดมาแล้วเจอคนที่ดีมีความเมตตาสงสารสัต์ก็ถือว่าเป็นบุญของเค้า แต่ส่วนมากที่ได้พบเห็นคือเบียดเบียนเค้า รังแกเค้า เอาเค้าเป็นเครื่องระบายอารมณ์
อย่าเลยครับอย่าทําอย่างนั้น เมตตากรุณาสงสารเค้าเถิด เค้าเกิดมาในร่างสัตว์ก็เป็นกรมที่
เค้าต้องรับอยู่แล้วท้าเราไปทําร้าย รังแกเค้ามันก็จะเป็นกงกรรมกงเกวียนไม่จบไม่สิ้น
เกิดเป็นคนทั้งทีดีกว่าสัตว์พวกนี้ขอให้มีพรมวิหารสี่ประจําใจ เมตตา กรุณา มุฑิตา อุเบกขา
หมั่นทําความดีไว้เยอะๆ ทําบุญสร้างกุศลเกิดชาติหน้าหรือตายไปแล้วจะได้อยู่ในภพถูมิที่ดี
ไม่ต้องไปชดใช้กรรมในร่างของสัตว์ ท้าเราได้ศึกษาพระธรรมคําสั่งสอนกันก็จะรู้ว่าความ
เป็นจริงกรเกิดนั้นแสนยากเย็นนัก พอเกิดแล้วจะได้เกิดในภพภูมิไหนในร่างคนร่างสัตว์
อยู่ที่กรรม กรรมคือการกระทํา ทํากรรมดีก็อยู่ในภพภูมิที่ดี ทํากรรมไม่ดีก็อยู่ในภพภูมิไม่ดี
ดังนั้นข้อความที่ผมได้พิมพ์ไปนี้คงพอจะเป็นสื่งเตือนใจให้คนเราได้รู้ถึงบาปบุญคุณโทษ
